Vidas precarias e corpos vulnerábeis en Cobiza (2021) de María Reimóndez

Resumo

O posthumanismo e o ecofeminismo abandonan a idea de representar un suxeito universal e cuestionan o paradigma falocéntrico e humanista da orde simbólica. A subxectividade tórnase excéntrica, nómade, animalista (tanto persoal coma comunitaria). A encarnación e a performatividade considéranse condicións indispensábeis que sitúan a experiencia propia en relación coa experiencia dos outros, contemplando así a axencia colectiva. Isto permite, á súa vez, redefinir certos relatos naturalizados en relación coa axencia, a materialidade, a natureza, o xénero e o corpo. A súa atención céntrase nas vidas precarias e vulnerábeis, humanas e non humanas. A ficción científica acaba por ser particularmente propicia para crear, reescribir e debater estas posicións teóricas e políticas. É por iso que o obxectivo do presente artigo é estudar Cobiza (2021), a recente novela distópica de María Reimóndez á luz do ecofeminismo e do pensamento posthumanista. Veremos, entón, como a novela participa na produción e reprodución social e política de subxectividades marcadas pola exclusión e polo estrañamento, encarnadas en figuras de parias e de tránsfugas.